Elżbieta Kamusińska, Agnieszka Rojowska

pełny tekst

STRESZCZENIE
Udar mózgu jest trzecią co do częstości występowania przyczyną śmierci oraz główną przyczyną niepełnosprawności i braku samodzielności u osób starszych. Zasadniczym źródłem problemów pojawiających się u pacjentów po przebytym udarze mózgu są objawy kliniczne choroby podstawowej, jej powikłania oraz następstwa prowadzące do częściowego lub całościowego ograniczenia sprawności pacjenta. Ograniczenia dotyczą zarówno sfery fizycznej, jak i psychicznej organizmu. U większości pacjentów występują trudności w adaptacji do otaczającego środowiska społecznego, warunków socjalno-bytowych, codziennego życia oraz trudności w akceptacji własnej niepełnosprawności.
Celem podjętych badań było rozpoznanie i analiza poziomu akceptacji choroby i niepełnosprawności przez osoby po przebytym udarze mózgu.

Badaniami objęto 74 pacjentów Ośrodka Rehabilitacji Narządu Ruchu w Krzeszowicach usprawnianych z powodu przebytego udaru mózgu, którzy samodzielnie zgłaszali się do ośrodka. W badaniach zastosowano metodę sondażu diagnostycznego realizowanego techniką ankiety kwestionariuszowej. Narzędziem badawczym była standaryzowana Skala AIS poszerzona o informacje demograficzno-
-społeczne. Skala AIS posłużyła do pomiaru stopnia akceptacji choroby i zawierała osiem stwierdzeń dotyczących „negatywnych konsekwencji złego stanu zdrowia”, przystosowania się osoby do ograniczeń narzuconych przez chorobę, zależności od osób drugich oraz poczucia własnej wartości i samowystarczalności.
Średni globalny wynik uzyskany w Skali AIS dla populacji osób po przebytym udarze mózgu był niski i wynosił 21,54 ± 9,42.
W badanej populacji osób po przebytym udarze mózgu stwierdzono średni poziom akceptacji choroby i niepełnosprawności. Średni poziom akceptacji następstw choroby może negatywnie wpływać na jakość życia osób niepełnosprawnych oraz ich aktywność życiową. W procesie rehabilitacji osób niepełnosprawnych, w tym w następstwie przebytego udaru mózgu, należy uwzględnić jej kompleksowość zgodnie z założeniami Polskiej Szkoły Rehabilitacji, tj. działania medyczne, społeczne, zawodowe i psychologiczne w celu adaptacji osób do niepełnosprawności i ułatwiania integracji społecznej.