Janusz Sielski1, 2, Paweł Wałek1, Agnieszka Janion-Sadowska1, Marianna Janion1

pełny tekst

Cel pracy. Celem pracy jest przedstawienie wstępnej analizy przeżycia u pacjentów po trwałej implantacji stymulatora serca. Niniejszy artykuł zawiera dane dotyczące liczby wszczepionych rozruszników serca na Oddziale Kardiologii Świętokrzyskiego Centrum Kardiologii w Kielcach w latach 1993–2009.
Materiał i metody. Analizie poddano 7482 przypadki pacjentów ze wszczepionymi na stałe stymulatorami serca leczonych w Świętokrzyskim Centrum Kardiologii w Kielcach w latach 1993–2009. Czas przeżycia chorych z określonym typem stymulatora serca przeanalizowano metodą Kaplana-Meyera. Krzywe przeżycia określono dla wszystkich chorych oraz dla grupy kobiet i mężczyzn. Istotność statystyczną różnic występujących w okresie przeżycia pomiędzy grupami z określonym typem stymulatora poddano analizie statystycznej, wykorzystując test Wilcoxona w modyfikacji Gehena.

Wyniki. W omawianym okresie w ośrodku kieleckim implantowano 787 (10,5%) stymulatorów AAI/R, 4031 (54,0%) VVI/R, 465 (6,2%) VDD/R i 2199 (29,4%) DDD/R. W grupie kobiet istnieją znamienne statystycznie różnice pomiędzy stymulacją VVI/R a DDD/R (p < 0,001) oraz pomiędzy stymulacją VVI/R a AAI/R (p < 0,001) i stymulacją VVI/R a VDD/R (p < 0,01). Największe prawdopodobieństwo przeżycia w grupie kobiet występuje w przypadku implantacji stymulatora VDD/R, a najmniejsze w przypadku stymulatora VVI/R. W grupie mężczyzn również istnieją znamienne statystycznie różnice pomiędzy stymulacją VVI/R a DDD/R (p < 0,0001) oraz pomiędzy stymulacją VVI/R a AAI/R (p < 0,001) i stymulacją VVI/R a VDD/R (p < 0,05). Największe prawdopodobieństwo przeżycia w grupie mężczyzn występuje w przypadku implantacji stymulatora VDD/R, a najmniejsze w przypadku stymulatora VVI/R. Istnieją różnice znamienne statystycznie pomiędzy stymulacją VVI/R a DDD/R (8,43 p < 0,001) oraz pomiędzy stymulacją VVI/R a AAI/R (7,52 p < 0,001) i stymulacją VVI/R a VDD/R (3,89 p < 0,01). Podobnie jak w grupie kobiet największe prawdopodobieństwo przeżycia w grupie kobiet i mężczyzn ogółem występuje w przypadku implantacji stymulatora VDD/R, a najmniejsze w przypadku stymulatora VVI/R.
Omówienie. Pacjenci z implantowanym stymulatorem VVI/R cechują się najmniejszym prawdopodobieństwem przeżycia. U chorych z implantowanym układem DDD/R, VDD/R i AAI/R można zauważyć nagłe pogorszenie prawdopodobieństwa przeżycia około 6–9 lat po implantacji; jest to szczególnie widoczne w przypadku pacjentów z implantowanym układem AAI/R. Z uwagi na ten fakt należy podkreślić ogromne znaczenie kontroli pacjentów z implantowanym stymulatorem serca pod kątem późniejszych powikłań, a także ewentualnej zmiany trybu stymulacji.
Wnioski.
1. Kielecki ośrodek w ciągu 17 lat pracy osiągnął średnią krajową i europejską w liczbie wszczepianych stałych stymulatorów serca.
2. Tryb stymulacji oraz rozkład wiekowy pacjentów z rozrusznikiem serca jest podobny do innych ośrodków zagranicznych.
3. W wyniku analizy wstępnej przeżycia chorych po wszczepieniu stymulatora serca stwierdza się, że największe prawdopodobieństwo przeżycia wystąpiło w grupie kobiet i mężczyzn do 80. roku życia z implantowanym na stałe stymulatorem VDD/R.
4. Problem przeżycia chorych po implantacji kardiostymulatora w kieleckim ośrodku wymaga dalszych analiz i opracowań.